Your description goes here

دشمن طاووس آمد پر او            ای بسی شه را بکشته فر او

«مرغ باران»

نویسنده و کارگردان: پری صابری

آهنگساز: ارسلان کامکار

اردیبهشت و خرداد 92 – تالار وحدت

گفته می‌شود که نمایش، بیش از گونه‌های دیگر هنری از خمودگیِ زاده از تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایران رنج می‌برد، از این‌رو در شرایط نه چندان دلگرم‌کننده امروز، پرداختن به ساخته «پریِ» کهن‌سال تئاتر ایران، شاید متاسفانه فارغ از شور «شمسی» است که نزدیک به شش ماه مخاطبان ایرانی را برای دیدن یک اثر موسیقایی هنری جذب می‌کرد.*

سهراب؛ نقاش شعر و تفکر!

سهراب سپهری (۱۵ مهر ۱۳۰۷ در کاشان – ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ در تهران)

«سایبان آرامش ماییم»

در هوای دوگانگی، تازگی چهره‌ها پژمرد.

بیایید از سایه – روشن برویم.

بر لب شبنم بایستیم، در برگ فروآییم.

و اگر جاپایی دیدیم، مسافر کهن را از پی برویم.

برگردیم، و نهراسیم، در ایوان آن روزگاران، نوشابه‌ی جادو سرکشیم.

 سعید مقیمی

1-     وقتی مترصد نوشتن یک مطلب درباره مراسمی چون چهارشنبه سوری بودم، فکر کردم که «عنوان» این نوشتار را با واژه‌هایی چون: «به بهانه فرا رسیدن...» چنین روزی آغاز کنم. اما در همین حین نکته‌ای به ذهنم خطور کرد که چرا ما برای فهم، گفتگو و شکل دهی حوزه زندگی «انسان ایرانی» می‌بایست منتظر و یا به دنبال «بهانه‌ای» باشیم. آیا این خود موید سطحی نگری و یا جدی نبودن ما نسبت به پرداختن به ضرورت‌های زندگی انسان ایرانی نیست؟ آیا بیان مناسبتی مسائل و پرداختن به اتفاقات نمادین، به منزله تقلیل و یا نادیده گرفتن اهمیت طرح و نقد ضرورت‌های «زندگی» تلقی نمی‌شود؟ آیا این معضل ما را از فهم زندگی در عصر جدید باز نمی‌دارد؟ (معضلی که متأسفانه در فکر و عمل سطوح مختلف افراد این جامعه رسوخ کرده است)؛ و آیا ...

نوشتاری از: چرند پرند[1]

به بهانه سالگرد در گذشت ادیب و پژوهشگر آزادیخواه زنده یاد علی اکبر دهخدا (7 اسفند 1334)

های های های! من خودم می‌دانم که الان همه مشترکین دخو چشم انتظارند ببینند دخو بر حسب وعده نمره پیش با باقیماندهء عملهء خلوت چطور رفتار خواهد کرد. یقینا حالا همه گوش به زنگند بفهمند دخو چه جور از خجالت جانشین‌های ببری خان بیرون می‌آید.

البته باید هم چشم انتظار باشند، باید هم گوش به زنگ باشند. چرا نباشد؟ دیگر از دخو دیوانه تر کجا گیرشان می‌افتد؟ از دخو بی شعورتر از کجا پیدا می‌کنند که با «ماشاء ا...» و «بارک ا...» و «آفرین»، باد به آستینش بکنند، هندوانه زیر بغلش بدهند و مثل خروس جنگی بیندازندش به جان بنده های مظلوم بی گناه خدا و وقتی هم که خدای نکرده، زبانم لال، هفت قرآن در میان، گوش شیطان کر، الهی که دیگر همچو روزها را خدا نیارد، دخو زیر دگنک[2] آقایان افتاد، بروند دور بایستند و به حماقت دخو بخندند.