از دیرباز شاهان و رجال سیاسی و خیلی از مردم عادی کشورمان علاقه داشتند که پس از مرگ در کنار اباعبدالله در کربلا یا در جوار تربت امام علی در نجف دفن شوند. چندی پیش خبرگزاری ایسنا, نام تعدادی از رجال و شاهان ایرانی را که در کربلا و کنار تربت اباعبدالله مدفون هستند منتشر کرد. البته به نظر میرسد که سیاههٔ رجال ایرانی مدفون در کربلا بسیار بیشتر از این نامها باشد. مضاف به این که پیکرهای عدهای از ساکنان شهرهای مختلف ایران هم در سدههای پیش از روی کار آمدن پهلویان بنا به وصیتی که مبتنی بر باورهای دینی بود به کربلا و نجف منتقل و در آن شهرها به خاک سپرده میشد. از این عده نه آماری در دست است و نه حتی گورهای آنان بر جا مانده است. زیرا در تغییرات شهرها و خصوصا در طرحهای توسعه مزارهای امامان شیعه از بین رفته است.
در زیر نامهای برخی از شاهان یا وزیرانی آمده که فقط در کربلا دفن شدهاند:
مشاهیر ارمنی ایران؛ از معمار مصلای قم تا موسس سینما**
تاریخ ایرانی: نخستین کارگردان سینما، بنیانگذار نمایش نوین ایران، اولین بازیگران زن تئاتر، پایهگذار سینمای پویانمایی (انیمیشن)، موسس نخستین استودیوی دوبله و دوبلهٔ اولین فیلم خارجی در ایران، بنیانگذار معماری نوین، طراح آرم هما و معمار مصلای قم و…این اولینها همه از ارمنیان ایران بودند؛ ارمنیانی که در هر دوره، از نقاشان دیوارنگار صفویه گرفته تا شیشهگران و موسیقیدانان و بزرگان سینما میتوان سراغی از آنها گرفت.
«چهرههای تاثیرگذار ارمنی در هنر ایران» عنوان نمایشگاهی بود که از ۳۰ دی تا ۸ بهمن ۹۱ در خانه هنرمندان برگزار شد که هدف از آن معرفی هنرمندان ارمنی ایران بود. فصلنامهٔ فرهنگی ارمنیان ایران، «پیمان» در شماره اخیر خود شرحی از هنرمندان معرفی شده در این نمایشگاه، همراه با آثارشان را منتشر کرده است.
حضور گسترده مردمی در شکل دهی و تداوم انقلاب اسلامی از جمله نکاتی بود که حاکمیت مردمی و نحوه مشارکت عمومی را در فضایی انقلابی بدنبال داشت. افسون فضای انقلابی ضمن اینکه به شکل عملی حضور ملت را در تمامی ابعاد جامعه به ارمغان آورد، محمل قانونی امر را به امری ثانویه تبدیل نموده بود. حضور نیروهای جناحهای مختلف سیاسی که در یک همگرایی موقت در پیروزی انقلاب نقش داشتند پس از گذشت زمان اندکی در خصوص نحوه حاکمیت و استقرار قانون اساسی جدید به واگرایی سیاسی تبدیل گردید. بنظر فضای انقلابی حاکم، گفتگوهای و چالشهای اساسی در خصوص مواد قانون اساسی را به سمت و سوی سیاسی قضایا بیش از پیش سوق می داد.
آقای دکتر طیب نیا وزیر اقتصاد در آسیبشناسی اقتصادی ایران ضمن عنوان کردن “نکبت منابع” در اقتصاد ایران بر این نظر است که ایران در حوزه کلان اقتصادی از دهه 50 به بعد با مشکلات ساختاری روبرو بوده و رشد درآمدهای نفتی و استفاده ناصحیح از این ثروت کشور را دچار بحران کرده است. و معتقد است که دولت احمدینژاد نیز همان اشتباه دهه پنجاه شاه، یعنی تزریق درآمدهای نفتی در قالب بودجه را دوباره تکرار کرد”
اگر بخواهیم سالهای آغازین دهه پنجاه و دولت نهم و دهم را در حوزه اقتصادی باهم مقایسه کنیم مشابهت بسیاری مشاهده میشود. شاه بعد از پشت سر گذاشتن بحرانهای سیاسی در دهه چهل به ثبات میرسد و دولت با تلاشهای که در حوزه اقتصادی و تدوین برنامه به عمل میآورد. به شاخصهای از رشد پایدار و صنعتی شدن طی سالهای 44 الی 52 میرسد.
فرمان مشروطیت در اصل فرمان تشکیل مجلس شورای ملی است که مظفرالدین شاه قاجار پس از چندین ماه اعتراضات عمومی در ۱۴ مرداد ۱۲۸۵ آن را امضا کرد. از طریق این فرمان امکان مشارکت مردم در امر حکومت مهیا شد. و این چنین بود که حکومت مشروطه برای نخستین بار در ایران تأسیس شد.
خطاب فرمان به صدراعظم یعنی میرزا نصراللهخان مشیرالدوله است که خود و فرزندانش در تهیه آن و راضی کردن شاه به امضای آن کوشش کرده بود. اصل فرمان به خط احمد قوام (قوامالسلطنه) است.
به شکل مقدماتی در تاریخ شنبه 26 مرداد 1285 مجلس شورای ملی در عمارت مدرسه عالی نظام که موقتاً برای انعقاد مجلس معین شده بود، افتتاح گردید. سپس نظامنامه انتخابات مجلس شورای ملی در 33 ماده تنظیم شد و در تاریخ 17 شهریور 1285 مورد تایید قرار گرفت.
اعتدال که واژه دیرینهای در حوزه اخلاق، فلسفه و فلسفه سیاسی محسوب میگردد، موضوعی است مبسوط و با وجوه متعدد که از حوزه نفس تا حوزه خصوصی و حوزه عمومی را شامل میشود. در همین ارتباط طبیعی است که اعتدال نسبت دقیقی با نفس، حوزه عمومی و حوزه خصوصی دارد. بی آن که قصد آن داشته باشیم تا در این مقال یکی را بر دیگری مقدم بداریم اما باید به دو نکته توجه داشته باشیم:
1- حاکم بودن هر وضعیتی در هر یک از این حوزهها وضعیت را در حوزههای دیگر تحت تأثیر خود قرار میدهد.
2- الزاماً ساز و کارهای اعتدال در یک حوزه تماماً قابل انطباق با سازوکارهای اعتدال در حوزه دیگر نیست.
این امر بدیهی است که انسان در حوزه نفس، آن هم نفس فردی خود از آزادی عمل بسیار بیشتری برخوردار است و میتواند تدابیر فردی خود را در خصوص دستیابی به اعتدال بهکار بندد.