زمانی متفاوت؛ فردگرایی و توسعه سیاسی در ایران
دکتر سعید مقیمی*
طرح مسئله
«فردگرایی» و حقوق مرتبط با آن با توجه به تأثیر فراگیرش در شکلگیری و تداوم عصری جدید در تاریخ بشری به مقولهای اساسی و معتبر در نظریههای سیاسی بدل شده است. ارتباط وثیق این مفهوم با اصول و آرمانهایی چون آزادی، برابری، قانونگرایی، دمکراسی موجب شده که پایه ریزی هر مکانیسم جدیدی از قدرت سیاسی بدون بهرهگیری از ملزومات و حضور پر رنگ چنین مفهومی ناکارآمد بوده و در نهایت ره به جایی نبرد. این پژوهش در صدد است که مبحث توسعه سیاسی را در قالب بحث «حدود» و «امکان» فرا روی جامعه به گفتگو گرفته و نشان دهد در گذشته علیرغم ترسیم حدودهای فراخ برای تغییر و تحول، در واقع چنین «امکانی» برای جامعه وجود نداشته است.
در ستایش شرم (جامعه شناسی حس شرم در ایران)
هان، ای شرم
سرخیات پیدا نیست!
شکسپیر، هاملت، پردهی سوم
رنگ شرم، سرخ است؛ رنگ خشم و عصیان، در تجربهی حس شرم، سرخی حاصل خشم به خود و در پی آن، تمایل به عصیان علیه خود است؛ خود چه به مثابهی یک فرد، و چه یک گروه، یا سازمان، یا طبقه و یا یک ملت. از همین رو چه کمیاب مینماید این سرخی! آن هم برای ما ایرانیان که بسیار از نگریستن به خود و نقد خود گریزانیم و بنابراین چه اندک سرخ میشویم.
جدیدترین مطالب
رخدادها
- طرح جنجالی ساماندهی فضای مجازی۱۴۰۰-۰۵-۰۸
- افزایش شکاف طبقاتی و فقر در ایران۱۴۰۰-۰۴-۱۳
- خشونت از کابل تا غزه۱۴۰۰-۰۲-۲۵
- شجریان؛ یادی که گرامی است و گرامی خواهد ماند۱۳۹۹-۰۷-۱۸
- زنان و عرصه سیاست در جهان و ایران۱۳۹۶-۰۴-۱۷