دکتر سعید مقیمی
انتخابات آمریکا با تب و تاب داخلی و بین‌الملل زیادی به پایان رسید. به مدد وجود ماهواره غیر قانونی همسایه مان!؟ این فرصت نیز برای من پیش آمد که سخنرانی کاندیداهای پیروز و شکست خورده را ببینم و بشنوم. به تحلیل سیاسی مطالب و تبعات داخلی و خارجی این انتخابات فرمایشی!؟ کاری ندارم. این مهم را به کارشناسان برجسته و مستقل و همچنین مقامات همه چیز دان واگذار می‌کنم. اما جهت جلوگیری از سرخوردگی خودم هم که شده بد نیست به چند نکته ساده و غیر مهم اشاره کنم.
1- شاید بتوان نکته اول را در سخنرانی آرام و توأم با لبخند کاندیدای شکست خورده جمهوری خواه میت رامنی یافت. زمانی که او گفت: «people before politics».
این مهم، قاعده اصلی رفتار سیاسی دمکراتیکی است که مردم را قبل از سیاست قرار می‌دهد. نکته ای که به نظر، رامنی به عنوان نماینده فیل‌ها (جمهوری خواه‌ها) خود، چندان به آن توجه نکرد. او در یکی از سخنرانی‌های خصوصی‌اش، با نادیده گرفتن 47 درصد طرفداران الاغ‌ها (دمکرات‌ها) عملاً این اصل را فراموش کرد.
2- اما در رابطه با نکته دوم با پیروزی و سخنرانی پر حرارت اوباما (حسین آقای خودمان) کاری ندارم، با سیستم انتخاباتی، هزینه تبلیغات، مباحث اقتصادی، تبعات سیاست داخلی و خارجی و… هم کاری ندارم.
با مکانیزم رای گیری الکترونیکی که می‌تواند بعد از چند ساعت نتیجه انتخابات یک کشور 315 میلیونی را بدون حرف و حدیث‌های رایج انتخاباتی که در کشور ما وجود دارد، هم کاری ندارم.
هم چنین با این روحیه نا متمدنانه و سنت شکنانه ی!؟ جامعه آمریکا نیز کاری ندارم که تنها پس از گذشت چند دهه برخوردهای زشت و غیر انسانی با شهروندان سیاه پوست (می‌توانید فیلم Help را به عنوان نمونه نگاه کنید) به تحولی دست یافته‌اند که رئیس جمهور سیاه پوستی را می‌پذیرند و یا تحمل می‌کنند.
اما اجازه دهید به آن چه که «شأن و کرامت انسانی رای دهندگان» می‌نامم، کار داشته باشم! رئیس جمهور منتخب بر خود واجب دانست که در سخنرانی پیروزی‌اش از برخی شهروندان که در زمان رای گیری به علت وجود صف لحظاتی منتظر شدند که رای خود را اعلام کنند، ضمن تشکر عذر خواهی کند؛ و ضمناً خود را متعهد کند که این مشکل را در آینده حل نماید. حال این را می‌توان با سیستم انتخاباتی خودمان مقایسه کنیم (هر چند می‌دانم موجب خجالت آن‌ها می‌شویم!) که صف‌های طولانی رای دهندگان نه تنها مورد دغدغه مدیران لایق و کار کشته کشور نبوده و نیست، بلکه با افتخار غیر قابل فهمی! به آن اشاره می‌کنند و حضور چندین ساعته شهروندان، نه تنها آزارشان نمی‌دهد بلکه با رویکردی تبلیغی (که بیشتر می‌تواند بازگویی نوعی حقارت باشد) دوربین‌های گاه تیزبین و گاه نابینای صدا و سیما به کرات آن را به روی آنتن‌های تلویزیونی خود ارسال می‌کنند!؟
3- اما نکته پایانی یادآوری یک مطلب است که برخلاف تصور رایج، تنها ما ملت همیشه در صحنه جهان نبوده و نیستیم. در کشورهای دیگر نیز مشارکت شهروندان در عرصه های عمومی گاه درخشان و چشم گیر است و حتی عدم حضور آن‌ها نیز در عرصه عمومی به عنوان نوعی کنش سیاسی (بدون تبعات منفی سیاسی و اجتماعی) بسیار مهم و تأثیر گذار تلقی می‌شود. پس بهتر است دوستان و مقامات عالی مقام ما فراموش نکنند که در عرصه بین‌المللی طبق قاعده دموکراتیک، باید به مشروعیت و عملکرد این دولت‌ها توجه بیشتری داشته باشند.